Het is niet alles goud wat er blinkt

Het maakt mij blij, het nieuwste grote nieuws van het nieuwe jaar. Elke beetje belangrijke site kopte het op de voorpagina, Rafael en Sylvie gaan uit elkaar.

Het is geen afgunst, niet omdat ik recent zelf ben gescheiden, en zodoende ben ingeburgerd in het vakjargon van de scheidingsadvocaat waaronder de prachtige scrabblewoorden als alimentatie-indexering , ouderschapsplan en convenant, maar omdat dit soort berichten de pijn verzachten van het afwijzen van een substantiële subsidie in mijn levensonderhoud voor de komende tien jaar door de staatsloterij. Het gewonnen bedrag voorziet slechts in een halve dag onderhoud. Het gezin van der Vaart daarentegen, had helemaal geen subsidie nodig. Rafael verdiende met elke trap tegen welke bal dan ook bij de voetbalclub van Hamburg een veelvoud van de huidige waarde van mijn staatslot. Rafael heeft een goede baan en ook Sylvie heeft buiten divaneren* een aardige carrière als presentatrice op de Duitse TV.

Een poets gebakken

Prank heet het in goed Nederlands. Veelal uitgevoerd met de onzichtbare aanwezigheid van één of meerdere tactisch opgestelde camera’s. ‘Poets’, ‘Bananasplit’, ‘Boobytrap’ en ‘Candid Camera’ zijn alle programma’s die onbeschaamd gebruik maakte van het onvolprezen ‘laten schrikken’ concept.

 In het TV programma ‘Poets’ , waarvan de eerste uitzending stamt uit 1969, ging het om veelal onschuldige grappen. Zo werden voor het oog van het argeloos winkelend publiek in een dierenspeciaalzaak door een poetsenbakker ‘levende goudvissen’, kunstig gesneden van wortel, verorberd. Verwondering, verbazing, en lichte schrikreacties waren van de gezichten in close up af te lezen. Bananasplit deed het zelfde, iets grotesker opgezet. Het plaatsen van de telefooncel pal voor de oprit van Willeke Alberti, toen nog in relatie met Søren Lerby, en de boze reactie van de zichtbaar gefrustreerde zangeres staat in mijn geheugen gegrift als één van de vele hoogtepunten.

Recursief

Als een wild dier dat zojuist gevangen was genomen in een alles verstikkende strop, spande hij zijn spieren in de hoop los te komen. Zijn polsen en enkels zaten vastgeketend aan de hoeken van het metalen bed. Zweet en bloed belemmerden een scherpe blik op de imposante gestalte die zich bovenop zijn naakte, gehavende lichaam bevond. Het moest de vrouw zijn, de vrouw die hij diezelfde avond nog schuchter een drankje had aangeboden in de bar op de hoek van het pittoreske marktplein. Haar nagels krasten over zijn borst, rode strepen met kleine druppels bloed achterlatend. Het open, vriendelijke gezicht was getransformeerd tot de uitstraling van de gitzwarte duivel. De man, hoewel overtuigd atheïst,  bad voor zijn leven, de zware geseling onder luid geschreeuw van pijn en wanhoop weerloos ondergaand. Hij zag, wazig, de schittering van een scherp voorwerp. Het vale maanlicht weerkaatste het enige licht van hoop dat hij nog bezat. Was het een puntig mes, of een ijspriem? De vlijmscherpe punt prikte venijnig in zijn huid, stekende pijnen verried het pad dat het voorwerp door zijn huid had afgelegd. Toen donkere wolken het laatste restje maanlicht verduisterden, stopte de verminking van zijn gehavende  lichaam. De vrouw stond op en liep weg. Het duizelde, de man kon niet meer helder denken, de pijn was te sterk. Een verkoeling was merkbaar, maar de vloeistof die over hem heen gegoten werd deed pijn, immense pijn. Zijn huid leek weg te smelten, te bijten. Het werd zwart, zijn lichaam stond in brand. De man schreeuwde het uit, maar niemand leek te horen hoe zijn gekrijs van angst en pijn zich vermengde met de schaterlach van de blonde, mysterieuze vrouw. Het geluid stierf langzaam weg over de landerijen van het zo vredig ogende dorp aan de rand van het bos.

Grenzen

In de roerige jaren zestig ontloken, heeft deze dame nog weleens last gehad van opgerekte grenzen. Flower Power, Hippie en Feminisme vonden in mij vruchtbare bodem. Niet dat ik als hippie heb geleefd en zeker in mijn relaties trouw was, die vrijheid ging me te ver, maar een flinke tik van de vrijheidsmolen heb ik toch wel gehad.

Spannende tijd waarin veel onbegrensd leek. En zoals je uiteraard weet, zijn er vele heilige huisjes gevallen. Mijn eigen trofee is de demonstratie naar Borssele. Demonstreren tegen de kernenergie. Ik herinner me alleen vaag, zwaar geploeter door lange kilometers weilandmodder. En met mij vele anderen. Ik kan me niet meer herinneren dat we dichtbij zijn gekomen. Die reactor bleef maar in de verte.

© Juni 2012 Schrijfblokjes / Mindel Blokhuizen

Lees het hele verhaal op Schrijfblokjes

Andermans kinderen

De ‘Hallo Jumbo’ supermarkt in het Noord Brabantse Oosterhout bevindt zich ongelukkigerwijs op de eerste verdieping van een overdekt winkelcomplex met parkeergarage. Om toch met je volle kar boodschappen naar de etage te brengen waar de auto geparkeerd is, zijn er hellingbanen geïnstalleerd. Dit zijn roltrappen zonder treden, waarop een winkelwagentje door vernuftig geplaatste magneten in de wielen goed blijft staan.

Deze bewegende helling is een uitdaging voor kinderen, snel omhoog, tegen de draaiing in naar beneden, allemaal leuke natuurkunde proeven uit de leerschool van het leven zelf. De natuurwetten zijn hard, zo ook de tweede wet van Newton. Deze kan aanzienlijk letsel veroorzaken en daarom staan er grote borden bij de automatische hellingbaan waarop te lezen is dat ouders er op moeten toezien dat kinderen niet op de hellingbaan spelen.

Lang geleden

Intro

Al 35 jaar is er geen vaderdag. Dat is best lang.

 

 

 

Vaderdag

I

Heel veel kan ik me niet herinneren

Van vaderdagen in de jaren zestig

Of van die in de jaren zeventig

Vaderdagen waren er gewoon,

En op de lagere school zal ik wel eens

Een asbak van klei voor je hebben gemaakt

Eigenlijk denk ik dat het op vaderdag

Lang een gewone cricketzondag was

Op ‘t Slagman en bij pech een uitwedstrijd

In het Westen van het land, twee uur heen

Twee uur terug, daartussen een wedstrijd

Niks limited overs, we zagen jou of ‘s ochtends

Of ‘s middags, dat lag aan wie er eerst moest batten

En bij de lunch en thee, natuurlijk

Lange dagen waren dat, vaderdagen in de jaren zestig

© 2012 Ruud Ketelaar

Lees het hele verhaal op RuudKetelaar

Het gebrek aan pauze

Ik heb een weekje vrij, dat wil zeggen vrij van de betaalde arbeid, terwijl de betaling gewoon door gaat, een verworven recht uit de industriële revolutie. De onbetaalde arbeid gaat echter gewoon door, en, zoals het een moderne man van deze tijd betaamd, probeer ik naast de extra klusjes wat (huishoudelijk) werk over te nemen van mijn lieve vriendin, zodat ook zij een beetje kan genieten van een weekje vrij en er tijd overschiet om dingen samen te kunnen doen.

De ochtend begint als altijd, vier kinderen moeten naar school, dus de catering draait
’s ochtends op volle toeren, minimaal 14 sneden brood worden besmeerd en belegd. De twee jongste (zes en negen) kunnen de verleidingen tot het spelen met water en tandpasta in de badkamer niet weerstaan, dus begeleiding bij het tandenpoetsen en haren kammen is gewenst. Mocht iemand ooit twijfelen aan ADHD en wat medicijnen hier in kunnen betekenen, jullie zijn van harte welkom op de vroege ochtend in huize Slavenburg voor een overtuigend ‘voor’ en ‘na’ effect.

Dan is het tijd voor het huishouden, de ochtend laat zijn sporen na, het aanrecht staat vol met afwas en ’s nachts schijnen de haren van de hond naar elke hoek van de kamer gekropen te zijn om daar samen te klitten tot grote pluizige bollen grijs haar. Verder is de voorraad levensmiddelen aan het slinken, zit de wasmand vol, en is de was van gisteren nog niet opgevouwen. Een huishouden van zes is geen kattenpis. Sommige klusjes worden mij sterk ontraden of verboden, zoals het opvouwen van de was, mijn techniek is niet toereikend. Wel groeit mijn respect voor haar met alles wat ik doe, de efficiëntie waarmee mijn lieve vriendin de taken vervult is ongekend, nog niet gesproken van de precisie en grondigheid.

Andermans kinderen

Dat andermans kinderen ‘andermans kinderen’ zijn, heeft een reden. Ongemanierde betweters die geen gezag accepteren, kunnen onmogelijk door jou of mij zijn opgevoed. Onze kinderen kennen grenzen, maar ook weer niet zoveel grenzen dat ze bij anderen het gevoel hebben way out te kunnen gaan. Het komt nogal nauw bij opvoeding.

Toch is het ook weer niet zo moeilijk. Om het voor iedereen makkelijker te maken en het fenomeen ‘andermans kinderen’ uit te roeien, lijkt het me goed de drie basis-etiquetteregels voor kinderen die ergens gaan spelen of logeren, te publiceren en te hopen op brede verspreiding via de Interwebs. Zo kan de kennis die wij al van onze moeders meekregen, ook worden overgedragen op anderen, die dit geluk niet hadden. Zie het als een kleine bijdrage aan een betere wereld.

1. Je doet gewoon wat de ouders van vriendjes aan je vragen (mits)

Als een ouder van een vriendje je verzoekt om iets redelijks te doen, dan doe je dat direct. Zonder ‘ja maar’, een lang gezicht of getreuzel. Ik heb het hier over praktische hulpvragen zoals tafel afruimen, logeerkamer fatsoeneren of nou eindelijk eens gaan slapen. De ‘mits’ geldt voor de categorie creepy vragen van volwassenen. Deze moeten natuurlijk resoluut worden afgewezen, direct gevolgd door een telefoontje naar huis, weg rennen, hard gillen of alledrie tegelijk.

© 2012 Vrouwke Blogt

Lees het hele verhaal op Vrouwke Blogt

Au naturel

Dag dertig, genoeg dagen om het één maand te noemen, al tellen slechts 1/3 van alle maanden die we kennen 30 dagen.

30 dagen, ruim vier weken, één maand, er is in die tijd een hoop veranderd, en eigenlijk toch ook weer niet. Ik rook niet, ik roep het te pas en te onpas, vooral tegen mezelf.

Voor de omgeving is het inmiddels normaal dat ik niet rook, niet roken valt niet op. Het beeld van mijzelf met een sigaret is binnen vier weken volledig verdwenen en daarmee het stoere imago waarmee de reclamemakers mij jarenlang hebben geïndoctrineerd, ik ben nog net zo stoer, al zeg ik het zelf.

Wat positief zou moeten zijn, is mijn sterk verbeterde reukvermogen. Ik ruik meer, veel meer, en geloof me, dat is niet altijd een zege. Vaak kan ik de geurtjes niet thuisbrengen, de databank van geuren in mijn hoofd is door de blokkade van jarenlange sigarettenrook, enigszins beperkt. Op een één of andere manier worden onbekende geuren ingezet om de die andere behoefte die keihard zijn intrede heeft gedaan na het stoppen met roken, te versterken tot welhaast onbeheersbare proporties. Elke geur is een geur van eten. Hondenbrokken ruiken naar de nasi van de lokale afhaalchinees, benzine doet de behoefte tot het consumeren van een onmenselijke hoeveelheid frikadellen aanwakkeren op een zodanige wijze dat ik me met moeite kan dwingen om af te tanken alvorens de gehele voorraad frikadellen van de snackbar in één bestelling afhandig te maken. Overal waar ik loop, zie ik eten, maar erger nog, ruik ik eten. Zodra er een nieuw zweempje geur mijn neus kriebelt, zie ik katjesdrop, tosti’s met ham en kaas, goedkope baconchips van een vaag Duits merk, broodjes kebab of complete driegangen maaltijden.

Hummer

Het geluk kon niet op. Kauwend op een halflauwe vette oliebol met rozijnen hoorde Wim de laatste drie cijfers van de oudejaarsloterij.
‘Vijf, drie, acht!’ riep Marc Klein Essink, getooid in een bandplooibroek en glimmend kort jasje, in de grotesk opgezette show, midden jaren negentig.

Zijn bek viel letterlijk open, kwijl vermengd met het plakkerige deeg droop via zijn mondhoeken naar buiten, om zich als lelijke plekken op het vaalblauwe shirt dat strak om zijn bierbuik zat, te nestelen.
Evelien was met stomheid geslagen. De jackpot, drieëntwintig miljoen gulden, was gevallen op het lot, dat zij zorgvuldig had uitgekozen bij de sigarenboer op de hoek. Iets met achten, eindcijfer acht, of, in ieder geval, nummers die bij elkaar opgeteld een acht vormen. Evelien had Wim het lot, samen met het pakje zware van Nelle met oranje rizla vloei gegeven, in de hoop dat deze laatste avond van het jaar de eerste leuke avond samen zou worden.